Við viljum eigna okkur hann/hana...bara ef vel gengur!

Ég heyrði fjölmiðlamann segja að viss þjóð skrifaði ótt og títt um frábæran íþróttamann...en einungis ef honum gengi vel. Einnig státuðu fjölmiðlar sig af því að þessi ákveðni íþróttamaður væri frá því landi þó svo að hann væri einungis að mjög litlum hluta í raun frá því landi. Hvað er þetta eiginlega með okkur öll, afhverju högum við okkur svona? Hvað liggur að baki þjóðernisrembu?

 Þetta minnir mig á það sem við köllum íslandsvini eða td. íslenska geimfarann, íslenskan ökuþór ofl. Er þetta minnimáttarkennd eða á þetta rétt á sér? Hvað er það sem við leitum eftir þegar við segjum að einhver geri það virkilega gott og að hann sé að hluta íslendingur? Þetta á við sérstaklega í íþróttum og listum.

En þegar við tölum um menn sem hafa gert það gott viðskiptalega skiptir það littlu hvort hann sé íslendingur eða ekki...ætli það sé hinsvegar öfundargenið?

Svona létt laugardagspæling.